Manifeste conspirationniste – απόσπασμα στα ελληνικά

ΔΕΝ ΖΟΥΜΕ ΤΟ ΕΞΩΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ

ΜΙΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΠΟΥ ΠΑΓΩΝΕΙ ΑΛΛΑ

ΕΝΟΣ ΣΕΝΑΡΙΟΥ ΠΟΥ ΞΕΤΥΛΙΓΕΤΑΙ

1. Είκοσι χρόνια preparedness.

Από τον Μάρτιο του 2020, σε κάθε τόπο και κάθε γλώσσα διατυπώθηκε το αίσθημα ότι ζούμε μια δυστοπία από την οποία δεν καταφέρνουμε να ξυπνήσουμε.

Κάποιοι προσπαθούν να συνηθίσουν την παρανοϊκή «νέα κανονικότητα». Δεν της αντιστέκονται, ελπίζοντας να απαλύνουν τον πόνο τους.

Άλλοι αναζητούν ψηλαφιστά πόρτες εξόδου ενόσω η εξουσία με προσήλωση τους τις κλείνει μία-μία κατάμουτρα.

Εκείνο που δεν αποκαλύπτουν οι μεταλλάξεις του υιού είναι η εξωφρενική μετάλλαξη της πολιτικής τάξης πραγμάτων.

Εκείνο που δεν αποκαλύπτει η συζήτηση γύρω από την προέλευση της «πανδημίας» είναι ότι οι όροι διαχείρισής της είναι εξολοκλήρου κατασκευασμένοι.

Ζούμε το εξωπραγματικό ενός σχεδίου που πραγματώνεται, ενός σεναρίου που ξετυλίγεται. Επί είκοσι χρόνια, οι κυβερνητικές ομάδες προετοιμάζονται, εξασκούνται, συντονίζονται, με εντεινόμενο μάλιστα ρυθμό τα τελευταία χρόνια, για να θέσουν σε εφαρμογή αυτό που σήμερα έχει γίνει καθημερινότητά μας.

Επί είκοσι χρόνια, προσομοίωναν τη διαχείριση της κρίσης. Τώρα πραγματοποιούν την προσομοίωση. Όλα αυτά είναι γνωστά, στοιχειοθετημένα, θεωρητικοποιημένα. Όλα αυτά τα έχουν σκεφτεί ως τα πιο λεπτά, τα πιο έμμεσα αποτελέσματά τους.

Οι κρίσεις ωφελούν μόνο όσους είχαν οργανωθεί εκ των προτέρων. Δεν υπάρχει τίποτα να περιμένεις.

Όμως το να έχει κανείς σχέδιο και να διαθέτει τα μέσα υλοποίησής του δεν αρκεί για να μην σκοντάψει πουθενά. Πρέπει και να είναι σίγουρος ότι δεν θα το εκτροχιάσει καμία άλλη οργανωμένη δύναμη που θα δράσει στρατηγικά.

Το «Event 201», που διεξήχθη τον Οκτώβριο του 2019 σε ένα σικάτο ξενοδοχείο της 5^ης Λεωφόρου στη Νέα Υόρκη, έχει σχολιαστεί δεόντως. Μάλλον επειδή έχει όλα τα χαρακτηριστικά της γενικής πρόβας αυτού που έχουμε υποστεί από τον Μάρτιο του 2020. Το σενάριο ενός κορονοϊού που εξαπλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο φέρνοντας τον καθολικό εγκλεισμό και το «μπλοκάρισμα της παγκόσμιας οικονομίας» εν αναμονή του θαυματουργού εμβολίου, δεν είναι απλώς ολόιδιο με τα «συντριπτικά» γεγονότα της επόμενης χρονιάς, αλλά επιπλέον οι πρωταγωνιστές του έργου είναι αυτοί που στη συνέχεια ανέλαβαν να «διαχειριστούν την κρίση». Στο ξενοδοχείο εκείνο, που χτίστηκε το 1930 με χρήματα των τραπεζών της Γουόλ Στρίτ και που ο θόλος του εμπνέεται από τη βασιλική εκκλησία των Βερσαλλιών, παραβρίσκονταν ο διευθυντής του αμερικανικού Center for Disease Control (CDC), ο υπεύθυνος του κινεζικού CDC, ο αντιπρόεδρος της Johnson & Johnson, μεγαλύτερη τότε φαρμακευτική εταιρεία παγκοσμίως, ο επικεφαλής των διεθνών επιχειρήσεων της Edelman, μεγαλύτερη εταιρεία δημοσίων σχέσεων του πλανήτη, το πρώην νούμερο 2 της CIA και ο αντιπρόεδρος της NBC Universal η οποία συνδέει ένα από τα μεγαλύτερα στούντιο του Χόλυγουντ με ένα από τα ευρύτερα τηλεοπτικά δίκτυα της Αμερικής. Η άσκηση προσομοίωσης συνδιοργανώθηκε από το ίδρυμα Bill and Melinda Gates και το World Economic Forum (WEF) του Νταβός υπό την αιγίδα του Center for Health Security της σχολής δημοσίας υγείας του Johns Hopkins, το οποίο επ’ ευκαιρία εκπροσωπούσε η Anita Cicero, δικηγόρος και πρώην λομπίστας της φαρμακοβιομηχανίας που παρεμπιπτόντως έχει δουλέψει για την Κομισιόν, τον ΠΟΥ και το Πεντάγωνο. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι το ίδρυμα Bill and Melinda Gates είναι το ισχυρότερο του κόσμου, με παρουσία σε κάθε ήπειρο και σε τομείς τόσο διαφορετικούς όπως η αγροτική καλλιέργεια, η παιδεία και η υγεία, με στόχο την τεχνολογικοποίηση των πάντων. Ούτε χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ότι το WEF, το οποίο ιδρύθηκε το 1971 από τον οπαδό του Καρλ Πόπερ, Κλάους Σβαμπ, προκειμένου να «εκπαιδεύσει στον καπιταλισμό τις χώρες που, στα μάτια της παγκόσμιας κοινότητας, μοιάζουν να δυστροπούν», μαζεύει στις συναθροίσεις του τις χίλιες μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου. Σ’ ένα από τα αρχεία της άσκησης, λέει: «Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να συνεργαστούν με τις εταιρείες των μέσων ενημέρωσης ώστε να αναζητήσουν και να αναπτύξουν πιο εξεζητημένους τρόπους αποκλεισμού της παραπληροφόρησης. Θα πρέπει άρα να αναπτύξουν την ικανότητα να κατακλύζουν τα μέσα ενημέρωσης με γρήγορες, ακριβείς και συνεκτικές πληροφορίες. (…) Από τη μεριά του, ο τύπος θα πρέπει να δεσμευτεί να θέτει σε προτεραιότητα τα επίσημα ανακοινωθέντα και να διαγράφει τις ψευδείς ειδήσεις, ακόμα και μέσω της τεχνολογίας.» Να μια φιλική συμβουλή που δεν πήγε στο βρόντο.

Το Event 201, με την κρυστάλλινα συνωμοσιολογική του λάμψη, υποσκέλισε την εικοσαετή πορεία της οποίας είναι το πέρας, υποσκέλισε άρα και τη λογική που τη διέπει. Το άκακο Center for Health Security ιδρύθηκε στην πραγματικότητα τον Σεπτέμβριο του 1998 υπό την ονομασία Center for Civilian Biodefense Strategies. Αντικείμενό του δεν είναι η υγεία του πληθυσμού αλλά η καταπολέμηση της βιοτρομοκρατίας. Τον Φεβρουάριο του 1999 οργανώνει την πρώτη του εκδήλωση: ένα συνέδριο για την αντιμετώπιση μιας ενδεχόμενης βιοτρομοκρατικής ενέργειας. Εννιακόσιοι πενήντα γιατροί, στρατιωτικοί, ομοσπονδιακοί υπάλληλοι και στελέχη της δημόσιας υγείας συγκεντρώνονται σε ένα ξενοδοχείο της Κρίσταλ Σίτυ στο Άρλινγκτον, όπου βρίσκεται και το Πεντάγωνο, και καταπιάνονται με ένα σενάριο επίθεσης με ιό ευλογιάς. Κατά τη διάρκεια του συμποσίου, ο Richard Clarke, κύριος τότε σύμβουλος του Μπιλ Κλίντον σε θέματα καταπολέμησης της τρομοκρατίας, εκστασιάζεται που «για πρώτη φορά, το υπουργείο Υγείας και Κοινωνικών Υπηρεσιών αποτελεί τμήμα του Συμβουλίου εθνικής ασφαλείας των Ηνωμένων Πολιτειών». Αυτό που παίχτηκε τότε, και έκτοτε δεν διαψεύσθηκε ποτέ σε σημείο να φαίνεται σήμερα αυτονόητο, είναι η προσάρτηση των ζητημάτων υγείας στην εθνική ασφάλεια, η ένταξη της «δημόσιας υγείας» στην εθνική ασφάλεια. Η φαντασίωση της βιοτρομοκρατίας επιτελεί τη συρραφή δύο τομέων εκ προοιμίου ξένων μεταξύ τους. Η εθνική ασφάλεια είναι η καταλλήλως ασαφής αξία, ή μάλλον η δαιμονολογία, που μετά το 1945 χρησίμευσε στο να δικαιολογεί την προέλαση της αμερικανικής αυτοκρατορίας, στο να νομιμοποιεί τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό την όποια υπέρβαση. Ήταν επίσης το επίσημο πολιτικό δόγμα των περισσότερων λατινοαμερικάνικων δικτατοριών που, κατά τις δεκαετίες 1950-1980, η CIA έβαζε στο τιμόνι.

Το ότι κύριο πλήγμα των επιδημιών είναι πως χάνεται ο έλεγχος της συμπεριφοράς των πολιτών και ενδέχεται να προκληθεί κοινωνική ανομία, ο Θουκυδίδης το έχει ανάγει σε κοινό τόπο της δυτικής σκέψης ήδη από τον 5^ο προ Χριστού αιώνα. Ο Χομπς, σαν καλός μαθητής, μετέφρασε τον Πελοποννησιακό πόλεμο και στόλισε την πασίγνωστη προμετωπίδα του Λεβιάθαν με μια πόλη άδεια από κατοίκους αλλά γεμάτη περιπόλους οπλισμένων στρατιωτών και γιατρών για την πανούκλα. Άλλωστε το 2000, γύρω από ένα βιοτρομοκρατικό σενάριο πανούκλας συσκέπτονται οι επίσημοι της δεύτερης και μεγαλύτερης άσκησης προσομοίωσης φυσικών διαστάσεων που έγινε ποτέ στις Ηνωμένες Πολιτείες: της TopOff, όπου χιλιάδες συμμετέχοντες και σύσσωμοι οι υπάλληλοι ολόκληρων διοικήσεων κινητοποιήθηκαν για να υποδυθούν τον εαυτό τους. Στη συνέχεια, τον Ιούνιο του 2001 στη στρατιωτική βάση του Άντριους, ήρθε το Dark Winter, συνδιοργάνωση του Johns Hopkins Center for Civilian Biodefense Strategies και του Center for Strategic and International Studies (CSIS). Η άσκηση αυτή προφητεύει με μπρίο τις επιθέσεις με άνθρακα του επόμενου Σεπτέμβρη – μια εβδομάδα μετά την 11^η Σεπτεμβρίου, μολυσμένα γράμματα στάλθηκαν σε διάφορα μέσα ενημέρωσης και πολιτικούς γενικά αντίθετους με το καθεστώς εξαίρεσης του Patriot Act. Με πέντε νεκρούς. Υπεύθυνος, μετά την Αλ Κάιντα και το Ιράκ, χρίστηκε ένας άτυχος ιολόγος από το εργαστήριο βιοάμυνας του Fort Detrick. Για να επιτευχθεί αυτό, περίμεναν απλώς να αυτοκτονήσει. Η έρευνα έκλεισε επιμελώς τσαπατσούλικα. Το 2005, σε ένα ξενοδοχείο της Ουάσινγκτον, είναι η σειρά του Atlantic Storm, όπου σημειώνεται η συμμετοχή του Βερνάρ Κουσνέρ στο πλευρό της Μαντλίν Ολμπράιτ, τότε υπουργό Εξωτερικών, και του πρώην διευθυντή της CIA, James Woolsey, στο ρόλο του εαυτού του.

Αυτές οι σκηνοθεσίες των worst case scenarios που σχεδιάζονται στα πρότυπα των στρατιωτικών war games, δεν απευθύνονται μόνο στο διευθύνον προσωπικό αλλά χαίρουν ευρείας προβολής. Ανάμεσα στους συμμετέχοντες βρίσκονται δημοσιογραφικοί αστέρες του New York Times ή της CBS. Ζητούμενο είναι να εκπαιδευτεί ο νους τόσο του κοινού όσο και αυτών που τον διασκεδάζουν. Όλα αυτά είναι εντελώς εμφανή, γνωστά τοις πάσι. Τις δύο τελευταίες δεκαετίες, οι ασκήσεις αυτές συνεχίστηκαν και επεκτάθηκαν και σε άλλες χώρες. Τον Μάιο του 2017, για πρώτη φορά στην ιστορία, συναντιούνται στο Βερολίνο όλοι οι υπουργοί Υγείας των χωρών του G20. Και τι κάνουν; Μια άσκηση προσομοίωσης πανδημίας –ένα MARS (Mountain Associated Respiratory Syndrom) αυτή τη φορά– «για την αντιμετώπιση της βιοτρομοκρατικής απειλής», για μια επιπλέον φορά. Στο γλέντι δεν λείπει ούτε ο εκπρόσωπος του ΠΟΥ, ούτε ο εκπρόσωπος του ιδρύματος Gates και του Wellcome Trust –ένα από τα ιδρύματα με τη μεγαλύτερη επιρροή παγκοσμίως σε θέματα υγείας– ούτε ο Christian Drosten, ένας ιολόγος που από τον Μάρτιο του 2020 είναι σε όλα τα πλατώ της γερμανικής τηλεόρασης. Τον Μάιο του 2018, γίνεται στην Ουάσινγκτον η άσκηση Clade X γύρω από έναν φανταστικό ιό με θνησιμότητα σαν του SARS και μετάδοση σαν της γρίπης. Έχει, υποτίθεται, κατασκευαστεί στο εργαστήριο μιας γιαπωνέζικης αποκαλυπτικής σέκτας που στόχο της έχει να μειώσει τον παγκόσμιο πληθυσμό. Στην προσομοίωση, η «σοβαρότερη πανδημία μετά το 1918» σκοτώνει 900 εκατομμύρια κόσμο. Η Tara O’Toole, συγγραφέας των σεναρίων του Dark Winter και του Atlantic Storm υποδυόταν αυτή τη φορά το ρόλο της γραμματέως Εσωτερικής Ασφαλείας. Εν είδη απολογισμού, θλίβεται ως συνήθως: «Βρισκόμαστε σε μια εποχή πανδημιών, δεν τις διαχειριζόμαστε όμως ως ζητήματα εθνικής ασφάλειας, ενώ είναι.» Από τον Ιανουάριο ως τον Αύγουστο του 2019, έρχεται η Crimson Contagion, μια σειρά τεσσάρων προσομοιώσεων με τη συμμετοχή δεκαεννέα ομοσπονδιακών υπηρεσιών και κάθε λογής παράγοντες του ιδιωτικού τομέα από δώδεκα διαφορετικές Πολιτείες. Αυτή τη φορά, την πανδημία προξενεί ένα ιός σαν της γρίπης που χτυπάει το αναπνευστικό και έρχεται από την Κίνα. Την άσκηση συντονίζει ο Robert Kadlec, βοηθός του προέδρου Τραμπ σε θέματα αντιμετώπισης πανδημίας. Τέλος, τον Οκτώβριο του 2019 εκτυλίσσεται το περίφημο Event 201.

Όλα τα αμιγώς πολιτικά ερωτήματα που θέτει η επιλογή «απάντησης» στις επιδημίες τίθενται ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1990. Στην άσκηση του 2000, οι κυβερνώντες αναρωτιούνται: «Η θέα της παρουσίας οπλισμένης στρατιωτικής δύναμης στις πόλεις της Αμερικής προκαλεί διαμαρτυρίες κατά της περιστολής των πολιτικών ελευθεριών (…) Το ερώτημα είναι πώς και σε ποιο βαθμό θα επιβάλλουμε την τήρηση των μέτρων. Ποιες δυνάμεις θα χρησιμοποιήσουμε προκειμένου ο κόσμος να κάτσει στο σπίτι του;». Στο εγχειρίδιο της άσκησης Dark Winter, τον Ιούνιο του 2001, γράφει: «Δεν είμαστε καλά προετοιμασμένοι απέναντι σε μια επίθεση με βιολογικά όπλα, δεν έχουμε αρκετά εμβόλια –και η επιβολή περιορισμών στους πολίτες είναι κατά πάσα πιθανότητα το μόνο διαθέσιμο εργαλείο, αφού τα εμβόλια δεν επαρκούν για την ώρα. Πρέπει λοιπόν να περιορίσουμε τα δικαιώματα των πολιτών. (…) Οι Αμερικανοί δεν μπορούν πια να θεωρούν κεκτημένες θεμελιώδεις πολιτικές ελευθερίες, όπως το δικαίωμα της συνάθροισης ή την ελευθερία μετακίνησης.» Το Dark Winter φαντασιωνόταν την εγκαθίδρυση στρατιωτικού νόμου και την αντικατάσταση της αστικής δικαιοσύνης από στρατοδικεία. Το 2005, στο σενάριο του Atlantic Storm λέει: «Πώς οι κυβερνήτες των κρατών θα αποφασίσουν το κλείσιμο των συνόρων ή τις καραντίνες; Αν παρθούν μέτρα που θα περιορίζουν τις μετακινήσεις, πόσο καιρό θα πρέπει να διαρκούν; Πώς τα μέτρα θα συντονίζονται σε διεθνές επίπεδο και πώς θα παρθεί η απόφαση άρσης τους;» Εντελώς φυσικά, όταν το 2010 το ίδρυμα Ροκφέλερ καταπιάνεται με τη σύνταξη «σεναρίων για το μέλλον της τεχνολογίας και της διεθνούς ανάπτυξης», το πρώτο κατά σειρά σενάριο αφορά μια παγκόσμια πανδημία γρίπης που σταματά την οικονομία, αδειάζει τους δρόμους και τα καταστήματα, και στο οποίο η Κίνα τα βγάζει πέρα εφαρμόζοντας στρατιωτικά μέτρα εγκλεισμού και σφραγίζοντας ερμητικά τα σύνορα. Όλο αυτό ανοίγει το δρόμο σε έναν «πιο αυταρχικό έλεγχο και στην εντεινόμενη επιτήρηση των πολιτών και των δραστηριοτήτων τους» και καταλήγει ως εκ θαύματος στο ότι «η ιδέα ενός πιο ελεγχόμενου κόσμου θα κερδίσει μεγαλύτερη αποδοχή και συναίνεση (…), οι πολίτες θα εκχωρήσουν οικειοθελώς την κυριαρχία τους –και την ιδιωτική τους ζωή- σε πιο πατερναλιστικά Κράτη με αντάλλαγμα περισσότερη ασφάλεια και σταθερότητα. Οι πολίτες ανέχονται καλύτερα, και δη επιθυμούν, τις πιο βίαιες διαταγές και επιτηρήσεις. Οι κρατικοί ηγέτες έχουν μεγαλύτερο περιθώριο να επιβάλλουν την τάξη που κρίνουν ότι αρμόζει.»

Οι νεοφιλελεύθεροι μας έχουν συνηθίσει στις «στρατηγικές σοκ» τους. Δεν εντυπωσιαζόμαστε πια καν από το γεγονός ότι κάθε κρίση, κατασκευασμένη, προσομοιωμένη ή εξωγενής είναι γι’ αυτούς ευκαιρία. Την 11^η Σεπτεμβρίου 2001, μόλις μια ώρα μετά την πρόσκρουση του πρώτου Μπόινγκ στο World Trade Center, μια από τις πολυτιμότερες συμβούλους της κυβέρνησης Μπλερ έγραψε σε κάποια μέλη της βρετανικής κυβέρνησης: «Είναι η καταλληλότερη μέρα να βγάλουμε ό,τι σκοπεύαμε να θάψουμε.» Το σκάνδαλο που προκάλεσε η αποκάλυψη του σημειώματος δεν εμπόδισε την υποδειχθείσα στρατηγική να εφαρμοστεί κατά γράμμα, ούτε εμπόδισε τον Μπλερ να εξυμνήσει τον «επαγγελματισμό» της συμβούλου του. Τον Ιούνιο του 2020, ο Γάλλος υφυπουργός Ψηφιακής Μετάβασης δεν δημιούργησε διόλου σκάνδαλο λέγοντας ότι «η κρίση προσφέρει την ευκαιρία ενός πιο βολονταριστικού μετασχηματισμού». Ούτε και η δήλωση του Ινδού υπουργού Εξωτερικών την άνοιξη του 2021 δημιούργησε σκάνδαλο: «Πρέπει να αναδιαμορφώσουμε τον κόσμο, να τον αναδιοργανώσουμε λαμβάνοντας ως σταθερά τις καταστάσεις πανδημικού τύπου.» Όλοι οι πειραματισμοί γύρω από την αναγνώριση προσώπου ή τηλε-εκπαίδευσης, τα ντρόουνς που επαναλάμβαναν ασταμάτητα τα μέτρα καραντίνας στην παραλιακή της Νίκαιας ήδη από τις 18 Μαρτίου 2020, η χρήση των δεδομένων γεωεντοπισμού των παρόχων κινητής τηλεφωνίας από το υπουργείο Εσωτερικών προκειμένου να μάθει πόσοι Παριζιάνοι πήγαν να περάσουν αλλού την καραντίνα ή η συνετή ψήφιση του νόμου «περί ολικής ασφαλείας» που διευρύνει υπερβολικά τις δικαιοδοσίες της αστυνομίας – τίποτα απ’ αυτά δεν αποτελεί παραφωνία στην παραδοσιακή κυβερνητική αχρειότητα. Υπάρχει όμως κάτι καινούργιο σε αυτό που μας συμβαίνει: αυτό που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας κι επάνω στις ζωές μας εδώ και δύο χρόνια έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός σχεδίου. Το μαρτυρά η, ειδάλλως ανεξήγητη, αγριότητα της επίθεσης ενάντια σε όσους, χωρίς να ζητήσουν την άδεια, αξίωσαν να ανακατευτούν με την ίαση του Covid-19 ή ενάντια σε όσους τόλμησαν να αναδείξουν το χάσμα μεταξύ σκηνοθεσίας και πραγματικότητας.

Ανακήρυξη παγκόσμιας πανδημίας / εγκλεισμός / παράλογος περιορισμός των ελευθεριών / αναδιαμόρφωση των συνηθειών / τεχνολογική επιτάχυνση / ανάκτηση ελέγχου των κοινωνικών δικτύων / βιοτεχνολογικός εμβολιασμός / υγειονομικό πάσο / ψηφιακή ταυτότητα / διασυνδεδεμένα περιβάλλοντα / γενική ψηφιοποίηση / πανταχόθεν ιχνηλάτηση / κοινωνία του ελέγχου – μια διαδοχή, εν τέλει λογική, έχει προβλεφθεί, της οποίας το πρώτο τουλάχιστον μισό έχει πολλές φορές γίνει αντικείμενο πρόβας.

Το σχέδιο αποτελείται από στάδια.

Κανείς δεν πρέπει να το εμποδίσει.

Κανείς δεν πρέπει να μπει στο δρόμο του.

Άρα αυτό ακριβώς έχουμε να κάνουμε.

Μετάφραση: Μυρτώ Ράις