Μέθοδος άνευ διδασκάλου
Για γονείς που θέλουν να διασκεδάσουν με όσα τους απασχολούν
Κι έζησαν αυτοί καλά…
Ο ανθόσπαρτος οικογενειακός βίος είναι τελικά βάρος; Πόσο επηρεάζει τον γονεϊκό ρόλο η διαρκής απαίτηση για τελειότητα; Το να είναι κανείς γονιός απαιτεί εξειδίκευση; Σημαίνει ενοχές;
Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν χρειάζεται κάποιος «ειδικός» να υποδείξει τις λύσεις, κι ακόμα λιγότερο την ανάγνωση του προβλήματος. Πραγματικοί ειδικοί μιας κατάστασης είναι εκείνοι που τη βιώνουν.
Με τη διαδραστική μέθοδο του θεάτρου-φόρουμ, οι γονείς αναλύουν αυτόνομα τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους. Αναζητούν συλλογικά εναλλακτικές και διεξόδους σε καταστάσεις που βρίσκουν δυσεπίλυτες.
Η ομάδα αυτομορφώνεται. Καταπολεμά την αίσθηση ματαιότητας και μοναξιάς, δομεί συλλογική ευφυΐα, αποδομεί την ιδέα της ατομικής ευθύνης, πειραματίζεται με λύσεις και διεξόδους μπαίνοντας σε μια δυναμική δράσης.
Η μέθοδος του θεάτρου-φόρουμ
Στα εργαστήρια θεάτρου-φόρουμ που οργανώνουμε, οι συμμετέχοντες αποφασίζουν ποιες καταστάσεις θα δραματοποιήσουν και θα επαναδιαπραγματευτούν. Μοιράζουν μεταξύ τους τους ρόλους, παίζουν τις ιστορίες τους μπροστά στους υπόλοιπους, αναζητούν συλλογικά εναλλακτικές και διεξόδους, πειραματίζονται παίζοντας.
Το θέατρο-φόρουμ γίνεται μέθοδος αυτομόρφωσης.
Ο ρόλος αποστασιοποιεί, και η απόσταση επιτρέπει το κριτικό βλέμμα. Ανταλλάσσοντας ιστορίες και αλλάζοντας ρόλους, οι συμμετέχοντες επαναδιαπαγματεύονται την προβληματική κατάσταση που έχουν θέσει προς εξέταση, ανακαλύπτουν και υιοθετούν διαφορετικές οπτικές γωνίες, διακρίνουν τα σημεία στα οποία οι δυσκολίες αποκρυσταλλώνονται, ξετυλίγουν τις διαφορετικές συνέπειες, τις συζητούν ανοιχτά, διατυπώνουν προτάσεις για δράση και αλλαγή.
Ο ρόλος είναι βίωμα, τα όσα παίζονται κατά τη διάρκεια του θεάτρου-φόρουμ είναι πραγματικά, οι συνέπειές τους όμως δεν είναι! Στο θέατρο-φόρουμ δοκιμάζουμε, πειραματιζόμαστε, ρισκάρουμε, χωρίς να υποστούμε στ’ αλήθεια τις συνέπειες.
Πώς εκτυλίσσονται τα εργαστήρια;
Οι συμμετέχοντες προτείνουν οι ίδιοι τα ζητήματα που θα δραματοποιηθούν.
Κάθε εργαστήριο ξεκινά με ομαδικά και συνεργατικά παιχνίδια: κάνουμε γνωριμία παίζοντας, βάζουμε σε λειτουργία το σώμα, τις αισθήσεις, τα συναισθήματά μας, αρχίζουμε να εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον.
Η ομάδα χωρίζεται σε μικρότερες ομάδες 3 ή 4 ατόμων. Κάθε υποομάδα ανταλλάσσει βιώματα και εμπειρίες σχετικά με το ζήτημα που αρχικά έχει τεθεί. Το υλικό αυτό στη συνέχεια δραματοποιείται και γίνεται μια σύντομη θεατρική σκηνή η οποία εκθέτει ένα πρόβλημα, μια σύγκρουση.
Κάθε σκηνή παίζεται μπροστά στην υπόλοιπη ομάδα. Τότε αρχίζει το φόρουμ.
Όποιος το επιθυμεί, παίρνει τη θέση του ρόλου που θεωρεί ότι μπορεί να αλλάξει την κατάσταση, και δείχνει την εναλλακτική έκβασή της. Η μετατόπιση ενός ρόλου μετατοπίζει και τους άλλους ρόλους. Η ομάδα παίζει όσο το δυνατόν περισσότερες εναλλακτικές ακολουθούμενες από τις συνέπειές τους.
Ένας απολογισμός σε πρώτο πρόσωπο κλείνει κάθε εργαστήριο: Τι κατάλαβα; Τι έμαθα; Τι προτείνω;
Στο τέλος της πορείας, η ομάδα μπορεί αν θέλει να οργανώσει ένα δημόσιο θέατρο-φόρουμ, ανοιχτό σε ευρύτερο κοινό, με βάση τις ιστορίες που θα έχουν δουλευτεί στα εργαστήρια.